§ Sprawa o zniszczenie mienia i groźby karalne. (odpowiedzi: 4) Witam Mam pytanie do osób mających doświadczenie w moim temacie. Otóż ostatnio u sąsiada wybuchła w domu awantura (bardzo często ma to miejsce § Sprawa o narkotyki i groźby karalne . (odpowiedzi: 29) Witam , w połowie marca zostałam oskarżona o handel amfetaminą . Groźby karalne przez telefon. Natomiast jeśli otrzymała Pani telefon z groźbami, zasadnym jest złożenie zawiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Musi mieć Pani świadomość, że owa groźba nie była skierowana li tylko wobec Pani, ale także wobec Pani dziecka. Właśnie osoba dziecka powoduje, że sprawa ma Art. 191 Kodeks karny (KK) . § 1. Kto, stosując przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną, zmusza ją lub inną osobę do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § Kodeks mówi również o tym, że za wejście bez zgody właściciela na posesję prywatną grozi kara grzywny, oraz kara ograniczenia wolności, lub jej pozbawienia do roku. Podobnie jest w przypadku, gdy wtargniemy na posesję właściciela i nie chcemy jej dobrowolnie opuścić. Osobny przepis dotyczy również zniszczenia sadzonek i Podstawowe zagadnienia, pomoc prawna i obrona: Groźba karalna, Zmuszanie i groźba bezprawna, Wymuszenie zwrotu wierzytelności, Utrudnianie korzystania z lokalu mieszkalnego, Odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę, Korzystanie z pomocy prawnej. Przestępstwo groźby karalnej Art. 190. § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem Art. 51. KW Zakłócanie spokoju lub wywołanie zgorszenia. Dz.U.2019.0.821 t.j. – Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń. § 1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności . Chciałem zgłosić sąsiada za groźby karalne. Tydzień temu jego koledzy grozili mi śmiercią oraz pobiciem. Oni stali pod blokiem, ja byłem w mieszkaniu, sąsiad najprawdopodobniej też. Natomiast wczoraj nasłany przez niego kolega wykrzyczał mi do okna, że jak z tym pójdę na policję, to zabiją moją matkę. Co powinienem zrobić? Chciałem pójść na policję, ale nie mam dowodów. Jestem pewny, że tych ludzi nasyła sąsiad i te groźby to jego pomysł. Mogę jedynie podać adres dwóch innych sąsiadów, którzy zapewne te groźby słyszeli. Czy jest sens iść z tym na policję, mimo że nie jestem pewny, czy ktoś potwierdzi moją wersję? Ten sam sąsiad zgłosił mnie na policję, która była u mnie w domu w celu pouczenia, żebym go nie zaczepiał i najlepiej w ogóle z nim nie rozmawiał. Kiedy mamy do czynienia z groźbą bezprawną? Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego ( oraz Kodeksu postępowania karnego ( Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 191 zgodnie z którym: „Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.” Zasadne jest zatem wyjaśnienie zwrotu groźba bezprawna. Definicję tego zwrotu zawiera art. 115 § 12 zgodnie z którym „groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem”. Przestępstwo z art. 191 § 1 jest przestępstwem formalnym, zatem znamiona jego zostaną wypełnione już w chwili, gdy groźba, której oskarżony użyje wobec pokrzywdzonego, wzbudzi w nim uzasadnioną obawę. Z treści Pana pytania wynika, iż w chwili obecnej obawia się Pan nie tylko o swoje życie, ale także zdrowie. Życie jako największa wartość znajduje się pod szczególną ochroną prawną i każde zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 winny być przez organy ścigania traktowane ze szczególną uwagę. Groźby i wyzwiska kierowane od sąsiada Istotny w aspekcie tego czynu zabronionego jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 22/98, zgodnie z którym: „»przemoc wobec osoby« jako forma zmuszania – w rozumieniu art. 191 § 1 kk – może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą”. Ważne jest nadto, aby groźba bezprawna stanowiąca postać przestępstwa określonego w art. 191 § 1 (przestępstwo kierunkowe) była na tyle realna, że u obiektywnego obserwatora zdarzenia wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy tego zdarzenia. Dla bytu tego przestępstwa bez znaczenia jest okoliczność, czy „zmuszany” podporządkował się woli „zmuszającego”. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 2006 r., sygn. akt WA 27/06. Innymi słowy z przestępstwem, o którym mowa w art. 191 § 1 będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy osoba postronna stojąca niejako z boku Panów poweźmie przekonanie, że Pana przyszłe zachowanie może być podjęte pod wpływem groźny stosowanej przez osobę trzecią. Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoich orzeczeniach dawał wyraz, iż ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia (zob. wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90,; wyrok SA w Lublinie z 11 października 2005 r., II AKa 233/2005). Przestępstwo groźby karalnej Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt IV KK 273/2006: „Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego – lub osób mu najbliższych – dóbr. Bez wątpienia wolność od uczucia strachu, zagrożenia nie jest dobrem mierzalnym w sensie fizycznym, zatem ocena szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w sferze psychicznej, zachowaniem stypizowanym w normie art. 190 § 1 może być także dokonywana, przez pryzmat charakteru i czasu podjęcia przez pokrzywdzonego działań zmierzających do ochrony naruszonego dobra. Zachowanie pokrzywdzonego będzie bowiem wskazywało na poziom jego indywidualnych negatywnych dolegliwości w sferze psychicznej, a więc poziom obaw, strachu, czy wręcz przerażenia, wywołanych bezprawnym zachowaniem sprawcy czynu. Oczywiście ocena takiego zachowania pokrzywdzonego winna być wnikliwa – chociażby z tego powodu, że zachowanie to może zostać wykorzystane także w innych celach – ale właściwe ustalenia w tym zakresie nie pozostają bez znaczenia dla oceny następstw bezprawnego działania (w innym nieco kontekście na okoliczność złożenia z opóźnieniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu).”. Zgłoszenie gróźb karalnych na policję Występek z § 1 zagrożony jest karą pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat. Występek penalizowany w art. 191 § 1 ścigany jest z urzędu. Trudno jednak o sytuację, w której organa ścigania dowiadują się o wskazanej przez Pana okoliczności. W związku z powyższym może Pan złożyć zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 Zawiadomienie takie może Pan złożyć w formie pisemnej lub ustnej do protokołu. Właściwym organem do przyjęcie takiego zawiadomienia jest właściwa miejscowo prokuratura rejonowa lub komenda / komisariat policji. Wyraźnie jednak podkreślić należy, iż jeżeli nie będzie Pan dysponował dowodami, to na podstawie li tylko Pana zeznań nie zostanie postawiony nikomu zarzut. Konieczne jest dysponowanie dowodami. Musiałby jednak Pan rozpytać sąsiadów na okoliczność zdarzenia, tj. czy mają wiedzę o zdarzeniu, czy coś słyszeli, a jeżeli tak, to co. Jeżeli sąsiedzi wskażę, że nie mają takiej wiedzy, to w mojej ocenie nie ma szans na wyrok skazujący. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . niemiecki obronca / adwokat – niemieckie prawo karne Niemieckie prawo karne jest uregulowane w niemieckim Kodeksie karnym (StGB). W praktyce prowadzonych jest wiele spraw karnych przeciwko polskim obywatelom. Trzeba zwrócić uwagę na to, że w ostatnim czasie dochodziło do ekstradycji polskich obywateli do Niemiec, którzy popełnili czyn karalny. W takich sprawach należy jak najszybciej kontaktować się z niemieckim adwokatem, który zna niemieckie prawo karne oraz niemieckie postępowanie karne. Nakaz aresztowania w Niemczech Niemieckie prawo karne przeważa w Kodeksie karnym (StGB – Strafgesetzbuch). Prawo karne procesowe jest regulowane przez Kodeks postępowania karnego (StPO – Strafprozessordnung). a. niemieckie prawo karne – kodeks karny Niemiecki kodeks karny składa się z różnych części: Ogólna część Kodeksu karnego (§§ 1 – 79b) reguluje powszechne zasady niemieckiego prawa karnego, które dotyczą całego prawa karnego, jak na przykład Różne formy dopuszczenia się czynu Dokonanie i usiłowanie Wina i uczestnictwo Zamiar i niedbalstwo Obchodzenie i zaniedbanie Obrona konieczna / stan wyższej konieczności Skutki prawne przestępstw (grzywna / pozbawienie wolności / odebranie prawa jazdy) Składanie wniosków o ukaranie Przedawnienie przestępstw Różnica: występek a złamanie prawa. Niemieckie prawo karne odróżnia występek i złamanie prawa. Za złamanie prawa uważa się każde przestępstwo, które sankcjonowane jest przez Kodeks karny przynajmniej jednorocznym pozbawieniem wolności. Nieumyślne dokonanie przestępstwa jest tylko wtedy karalne, gdy jest to wyraźnie uregulowane w ustawie. Szczególna część (§§ 80 – 358) zawiera pojedyncze karalne stany faktyczne niemieckiego prawa karnego. Są one tematycznie uporządkowane. Niemieckie prawo karne definiuje w wielu przypadkach, przestępstwa proste i kwalifikowane (szczególnie ciężkie) i wyróżnia sposoby postępowania karnego w zależnosci od przestępstwa. Przykład: proste uszkodzenie ciała jest podstawowym przestępstwem podczas gdy niebezpieczne uszkodzenie ciała jest przedstawiane jako kwalifikowana (cięższa) forma uszkodzenia ciała i jest także ciężej karane. Ważne przestępstwa szczególnej części niemieckiego kodeksu karnego to: opór przeciw egzekutorom, § 113 zakłócenie spokoju domowego, § 123 ucieczka z miejsca wypadku, § 142 fałszowanie finansowe, § 146 fałszywe zeznanie, § 153 obraza, § 185 morderstwo, § 211 zabójstwo, § 212 handel ludźmi, § 232 kradziez, § 242 sprzeniewierzenie, § 246 łup , § 249 wymuszenie, § 253 paserstwo. § 259 oszustwo, § 263 fałszowanie dokumentów, § 267 uszkodzenie rzeczy, § 303 podpalenie, § 306 niebezpieczna ingerencja w ruch uliczny, § 315 zagrożenie ruchu ulicznego, § 315 c pijanstwo w ruchu ulicznym, § 316 calkowite zamroczenie alkoholowe, § 323 a nie udzielenie pomocy, § 323 c Dla wielu przestępstw są w praktyce ustalane grzywne. Uszkodzenie ciała albo uszkodzenie rzeczy będą prowadzić tylko w krańcowych przypadkach albo przy wielokrotnym powtórzeniu do pozbawienia wolności bez okresu proby. Zmniejszona poczytalność przez zachorowania psychiczne może prowadzić do zmniejszenia kary. Sąd może ustalać jednak także szczególnie ciężki winę – na przykład przy szczególnie okrutnych przestępstwach zabójstwa. To uniemozliwia przedwczesne zwolnienie z aresztu. Niemieckie prawo karne przewiduje tak zwane pozbawienie wolności od … aż do 15 lat lub grzywne . Większa kara dotyczy nielicznych przestępstw, jak np. za morderstwo grozi dozywotna kara pozbawienia wolnosci. Federalny sąd konstytucyjny – najwyższy niemiecki sąd – rozstrzygnął w roku 1977, że każdy skazaniec dostaje szansę, aby prowadzic zycie na wolnosci. Odpowiednio przeprowadzane jest rowniez postępowanie sprawdzające w czasie pozbawienia wolności, w czasie którego badana jest możliwość wczesniejszego zwolnienia z aresztu. Kilkakrotne wzmierzenie kary dożywotniego pozbawienia wolności, które przekracza normalna długość życia człowieka, nie jest przewidziane w niemieckim prawie. Jednak dozywotni skazaniec ma dopiero po 15 latach możliwość przedwczesnego wyjscia na wolnośc. Jest to zalezne od nastepujacych przeslanek: sad nie ustalil szczegolnie wysokiego wyroku zwolnienie skazanego nie zagraza spoleczenstwu skazaniec zgadza sie na jego zwolnienie Przypadek szczegolnie ciezkiej winy na przyklad – w przypadku zamordowania kilku ludzi albo szczególnego okrucieństwa – wczesniejsze zwolnienie przewidziane jest najwcześniej po 18 latach. b. niemieckie prawo karne procesowe Niemieckie prawo karne procesowe jest regulowane przez kodeks postepowania karnego. Zasadniczo prokuratura rozstrzyga o otwarciu postępowania dochodzeniowego, do którego wystarcza podejrzenie o dopuszczeniu sie przestępstwa. W praktyce jest jednak tak, że przede wszystkim policja – bez wtrącenia sie do sprawy przez niemiecka prokurature – prowadzi dochodzenie. Pomimo tego ze prokuratura jest nadrzędna władza, tylko jedna osoba podejmuje decyzje w postępowaniu dochodzeniowym w Niemczech. Kiedy jest wystarczających duzo dowodów przeciw pewnej osobie – kiedy skazanie jest prawdopodobne – wnoszony jest akt oskarżenia przez niemiecką prokuraturę . Prokuratura ma obowiazek szukania takze dowodow przemawiajacych na korzysc oskarzonego. Niemiecki sędzia jest niezależny. Nikt nie ma wplywu na wyrok sadu. Niemiecki sąd karny musi zbierac dowody z urzędu. Sędzia może zdać się więc nie tylko na to, że prokuratura albo obrona przedstawiaja wszystkie istotne dowody; sad musi rowniez wykazać sie aktywnoscia. To może zdarzyć się na przykład przez obejrzenie miejsca przestępstwa, wezwanie świadków albo biegłych. Niemiecki kodeks postępowania karnego wyroznia przestepstwa scigane z urzedu i przestępstwa ścigane na wniosek. Przestępstwa ścigane z urzędu są zasadniczo ścigane przez państwo. Przy przestępstwach ściganych na wniosek mozna wyroznic przestepstwa absolutne i względne. Absolutne przestępstwa ścigane na wniosek są ścigane wyłącznie na wniosek w celu ukarania winnego . Takim przestępstwem jest zakłócenie spokoju domowego. Względne przestępstwa ścigane sa na wniosek i mogą być tez dodatkowo scigane w interesie państwa, kiedy istnieje szczególny interes publiczny przy ściganiu karnym. Przykladowo proste uszkodzenie ciała jest takim przestępstwem. W § 374 kodeksu postepowania karnego wymienione sa przestępstwa ścigane na wniosek, ktore mogą być ścigane przez ofiarę w specjalnym postępowaniu: z oskarżenia prywatnego. Przy tym chodzi tu o rzadko stosowane postępowanie, w którym ofiara poniekąd przejmuje role prokuratury jako oskarżyciel. Prokuratura nie staje się w tym postępowaniu czynna, dowody są przedstawiane przez ofiare. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego to na przykład obraza, uszkodzenie rzeczy i uszkodzenie ciała. Jako srodki prawne istnieje w niemieckim prawie karnym rownie zażalenie, apelacje i rewizja. Zażalenia nie stosuje się przeciw wyrokom, lecz przeciw dzialaniu sądow w pierwszej instancji lub w postępowaniu odwoławczym w stosunku do wydawanych postanowień i rozporządzeń. Jak w prawie cywilnym tutaj rowniez w ramach apelacji sa zadawane jeszcze rzeczowe pytania – do okoliczności czynu. Tylko w tym zakresie odbywa sie nowe przeprowadzenie dowodu . W ramach rewizji moze byc podnoszony tylko błąd co do prawa popelniony przez sad w pierwszej instancji. Rewizje stosuje się w prawie karnym przeciw wyrokom sędziego sadu karnego, sądów ławniczych, izb karnych sądu krajowego i przeciw wyrokom wyższych sądów krajowych orzekajacych w charakterze I instancji . Przeciw wyrokom sądów przysięgłych nie przysluguje żadna apelacja, a dopuszczalna jest juz tylko rewizja. Jesli chodzi o skutki zastosowania odwolawczego środka prawnego, to nie wchodzi tu w rachube żadne pogorszenie stanu oskarżonego, co oznacza, ze nie może być wydany bardziej surowy wyrok niż w poprzedniej instancji. Grzywna jest jedną z kar określonych w kodeksie karnym. Jest to kara o charakterze majątkowym (finansowym). Orzekana jest za przestępstwa, przestępstwa skarbowe, wykroczenia i wykroczenia skarbowe. 1. Grzywna w polskim kodeksie karnym 2. W jaki sposób sąd wymierza grzywnę? 3. Grzywna i jej rodzaje w polskim prawie karnym 4. Uiszczenie grzywny - jakie są zasady? 5. Prace społecznie użyteczne - zastępstwo dla grzywny 6. Areszt i pozbawienie wolności alternatywą dla grzywny 7. Umorzenie grzywny 8. Czytaj również: Grzywna w polskim kodeksie karnymKara grzywny określona jest w art. 33 par. 1 kodeksu karnego. Zgodnie z jego brzmieniem karę grzywny wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki. Jeśli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa zaś 540. Zgodnie z art. 33 par. 3 kk wartość stawki dziennej nie może być niższa niż 10 zł ani wyższa niż 2000 zł. Dla pewnego uproszczenia można więc przyjąć, że minimalna grzywna wynosi 100 zł, maksymalna zaś - zł. W wyjątkowych przypadkach grzywna może osiągnąć nawet złotych!W kodeksie wykroczeń natomiast nie określa się stawek dziennych, w których powinna być wymierzana grzywna. Grzywnę wymierza się po prostu w wysokości od 20 zł do złotych - stawka ustalona jest na podstawie dochodów sprawcy, jego warunków rodzinnych i osobistych, możliwości zarobkowych i posiadanego inaczej wygląda uregulowanie grzywny w kodeksie karnym skarbowym. Na podstawie tych przepisów karę grzywny wymierzyć można w wymiarze od 10 do 720. Natomiast stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać tej kwoty 400 razy. Wartość stawki dziennej zależna jest więc od minimalnego wynagrodzenia za pracę i zmienia się wraz z jaki sposób sąd wymierza grzywnę?Grzywna wymierzana jest dwuetapowo. Najpierw sąd określa ilość stawek dziennych grzywny. Bierze pod uwagę czyn, jaki sprawca popełnił, jego społeczną szkodliwość oraz winę sprawcy. W drugim etapie sąd określa wartość jednej stawki dziennej. Przy tym kryterium bierze pod uwagę możliwości finansowe sprawcy, jego warunki rodzinne i osobiste. Grzywna musi być dla sprawcy dotkliwa, ale możliwa do i jej rodzaje w polskim prawie karnymPolskie prawo karne wyróżnia dwa typy grzywny:grzywna samoistna - jest nakładana na sprawcę wtedy, gdy ustawa przewiduje karę grzywny w przepisie;grzywna niesamoistna - nakładana jest na sprawcę obok kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub też osiągnął korzyść majątkową dzięki popełnionemu grzywny - jakie są zasady?Co do zasady, zgodnie z kodeksem karnym wykonawczym, skazany na karę grzywny powinien ją uiścić w ciągu 30 dni od daty wezwania. Prezes sądu lub upoważniony sędzia wpisuje grzywnę do dziennika należności sądowych, następnie skazanemu wysyłane jest wezwanie do uiszczenia grzywny. Wskazuje się w nim wysokość grzywny oraz termin jej ma również możliwość rozłożenia grzywny na raty lub odroczenia jej spłaty na okres nieprzekraczający roku. W szczególnych przypadkach okres ten może ulec wydłużeniu do lat społecznie użyteczne - zastępstwo dla grzywnyPrace społeczne są formą zastępczą dla grzywny. Sąd orzeka prace społecznie użyteczne z urzędu, za zgodą skazanego lub na wniosek skazanego, obrońcy lub prokuratora. Sąd może orzec prace społeczne w sytuacji, gdy:wymiar wymierzonej grzywny nie przekracza 120 stawek dziennych,ściągnięcie grzywny w drodze egzekucji byłoby bezcelowe,z okoliczności sprawy wynika, że grzywna byłaby nieskuteczna,skazany wyraził zgodę na zamianę grzywny na prace zamianie grzywny na prace społeczne przyjmuje się, że 10 stawek grzywny to miesiąc prac. Prace społecznie użyteczne wymierza się w miesiącach, w wymiarze od 20 do 40 godzin w i pozbawienie wolności alternatywą dla grzywnyKarę grzywny można również zastąpić aresztem lub karą pozbawienia wolności. Pozbawienie wolności stosuje się obligatoryjnie w sytuacji, gdy:skazany miał możliwość, ale mimo to nie uiścił grzywny w terminie,skazany nie podjął zastępczej formy wykonania grzywny - nie zgłosił się na prace społeczne,nie ma możliwości ściągnięcia grzywny w drodze dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny. Orzeczona kara nie może jednak przekroczyć 12 miesięcy, jak również górnej granicy kary pozbawienia wolności za dane przestępstwo. Jeżeli dane przestępstwo nie jest zagrożone karą pozbawienia wolności, wówczas zastępczą karę pozbawienia wolności orzeka się na maksymalnie 6 karę aresztu orzeka się, gdy grzywna została nałożona za wykroczenie. Areszt stosuje się, gdy:ukarany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej albo uchyla się od jej wykonania lubzamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub dzień zastępczej kary aresztu równa się grzywnie od 20 do 150 złotych. Kara zastępcza nie może przekroczyć 30 dni grzywnySąd może umorzyć grzywnę w całości lub w części, gdy:skazany z przyczyn od niego niezależnych (np. z powodu ciężkiej choroby) nie może uiścić grzywny,wykonanie kary w formie zastępczej jest niemożliwe lub niecelowe - np. z powodu inwalidztwa skazanego, sytuacji rodzinnej lub stanu zdrowia,zachodzi szczególna okolicznośćz okoliczności sprawy wynika, że wykonanie kary byłoby bezcelowe - istnieje przekonanie sądu o wysokim prawdopodobieństwie bezskuteczności również:Wymiar kary za przestępstwo. Okoliczności łagodzące i obciążającePrzestępstwa publicznoskargowe, wnioskowe i prywatnoskargowe Kierowanie wobec innej osoby gróźb może podlegać odpowiedzialności karnej. Nie wszystkie jednak groźby są groźbami karalnymi. Po pierwsze, pogróżki i groźby muszą stanowić zapowiedź popełnienia przestępstwa. Po drugie, możliwość jego popełnienia musi być w obiektywnym odczuciu bardzo prawdopodobna. Groźba karalna W myśl przepisu artykułu 190 kodeksu karnego odpowiedzialności karnej podlega ten, kto grozi popełnieniem przestępstwa innej osobie. Groźby mogą też być kierowane na szkodę osoby najbliższej. Groźba musi wzbudzić uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Karą za przestępstwo z art. 190 może być: grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co istotne ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Niewątpliwie, nie każde groźby są groźbami karalnymi. Będą nimi tylko takie, które spełniają wymogi stawiane przez kodeks karny. W przypadku braku wystąpienia któregokolwiek z ustawowych znamion czynu postępowanie zostanie umorzone. Groźba karalna jest to taka wypowiedź, która stanowi zapowiedź popełnienia przestępstwa. Adresatem groźby jest odbiorca lub osoba najbliższa. Przy ustalaniu czy doszło do popełnienia przestępstwa badane, jest z jednej strony subiektywne odczucie zagrożonego, które nie musi charakteryzować pewnością w realizacji zapowiedzianej groźby. Natomiast obawa, że groźba zostanie spełniona musi być uzasadniona. Pokrzywdzony musi więc potraktować groźbę poważnie. Musi też być przekonany, że jej spełnienie jest prawdopodobne. Najczęściej groźba karalna dotyczy przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu lub bezpieczeństwu powszechnemu. Subiektywna obawa popełnienia przestępstwa podlega weryfikacji. Tak zwany test obiektywnego obserwatora ma na celu ustalenie, czy przestępstwo mogło zostać rzeczywiście popełnione. Czyli o zagrożeniu powinna być przekonana każda inna osoba, która posiada podobne cechy jak pokrzywdzony. Groźba bezprawna Od groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Ta druga jest zakresowo szersza. Obejmuje groźbę karalną, ale także groźbę zainicjowania postępowania karnego. Groźbę rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci. Dotyczy to zagrożonego lub jego osoby najbliższej. O powyższym stanowi przepis art. 115 § 12 kodeksu karnego. Należy zaznaczyć, że nie będzie groźbą zapowiedź postępowania karnego, jeżeli faktycznie doszło do naruszenia prawa. Groźby karalne przykłady Przepis art. 190 nie wskazuje przykładów ani sposobów wyrażania groźby karalnej. Sąd Najwyższy słusznie zauważył, że groźba może być wyrażona w różny sposób. W wyroku z dnia r. sygn. akt I KR 225/87 Sąd Najwyższy wskazał, że: „Groźba może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę określonych osób i wzbudza uzasadnioną obawę jej spełnienia” Najczęściej więc groźba wyrażana jest: słowami, gestami czy wyrazem twarzy,każdym innym zachowaniem, które jest zrozumiałe dla pokrzywdzonego. Również forma zastraszania może być dowolna. Można zatem grozić i formułować pogróżki: listowanie, mailem, wysyłając smsprzez Internecie: w wiadomościach prywatnych, na różnych forach i portalach społecznościowych,za pomocą rysunku, fotomontażu Groźba może zostać wyrażona także poprzez posługiwanie się przez sprawcę różnymi przedmiotami. Sprawca może przyłożyć poszkodowanemu nóż do gardła. Może wykorzystać samochód poprzez zbyt bliskie podjeżdżanie, gwałtownie hamowanie lub przyspieszanie auta. Powyższe może być dla adresata jednoznacznie odebrane, jako grożenie śmiercią. Może cię zainteresować także: Oskarżyciel posiłkowy – jaką rolę pełni i jak nim zostać? Przestępstwo groźby karalne jak reagować? Ściganie przestępstwa o groźby karalne następuje na wniosek pokrzywdzonego. Należy go łożyć złożyć w stosownej jednostce Policji albo w prokuraturze. Wniosek można złożyć ustnie do protokołu, a także na piśmie. Z momentem złożenia takiego wniosku sprawa toczy się już z urzędu. Istotne jest przedstawienie dowodów. W przypadku gróźb kierowanych za pomocą Internetu lub telefonu należy zrobić tzw. zrzut ekranu. Najlepiej w taki sposób, aby udało się uwzględnić dane umożliwiające identyfikacje sprawcy oraz strony internetowej. W przypadku innych form zastraszania dobrze jest utrwalić takie zdarzenie za pomocą telefonu albo też znaleźć świadków, którzy mogliby potwierdzić przebieg zdarzenia. Jak wskazano jednak na wstępnie. Nie każda wypowiedź grożąca będzie przestępstwem. Nie każde wykrzyczane w emocjach „zabiję cię” będzie kończyło się wyrokiem karnym. Z tego też względu warto skorzystać z pomocy Adwokata do spraw karnych. Może cię zainteresować także: Wspólnik Kancelarii Adwokackiej Anczewska i Puńko we Wrocławiu. Jako adwokat specjalizuje się w prawie cywilnym (ze szczególnym uwzględnieniem prawa ochrony konsumentów), prawie rodzinnym oraz karnym. Klienci cenią ja za szeroką wiedzę prawną, a także cierpliwość i zdecydowaną postawę podczas rozpraw sądowych. Zgodnie z obowiązującym prawem szantażowanie jest przestępstwem, za które sprawcy grożą nawet 3 lata pozbawienia wolności. Chociaż w Kodeksie karnym termin „szantaż” nie pada ani razu, bez wątpienia szantażowanie należy do czynów zabronionych – przestępstwo to zostało bowiem opisane w art. 191 § 1 który brzmi następująco:kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat doszło do popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 k., nie jest koniecznie spełnienie owych bezprawnych gróźb – czynem zabronionym jest już samo ich z art. 191 § 1 należy do przestępstw publicznoskargowych, czyli ściganych z urzędu. Oznacza to, że zbieranie dowodów oraz złożenie aktu oskarżenia przed sądem leży po stronie organów ścigania, a nie szantażu bywają zazwyczaj groźby ujawnienia kompromitujących informacji bądź materiałów, np. zdjęć tudzież filmów. W sytuacji, gdy dojdzie do ich publikacji, osoba pokrzywdzona może dochodzić swoich praw w postępowaniu cywilnym na podstawie artykułu 23. Kodeksu cywilnego, który chroni dobra osobiste. Wówczas poszkodowany może żądać od sprawcy zaprzestania działania, usunięcia jego skutków (np. przez złożenie publicznych przeprosin) oraz wypłaty zadośćuczynienia (bądź zapłaty ustalonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny).

jaka grzywna za grozby karalne