Rak jamy ustnej to jeden z tych nowotworów których boimy się najmniej, co zazwyczaj wynika z niewiedzy. Rodzajów raka jamy ustnej jest bowiem wiele, różnią się one między sobą lokalizacją, budową oraz rokowaniem. Rak jamy ustnej pod kątem częstości występowania zajmuje 5. miejsce wśród nowotworów układu pokarmowego. Jak wygląda rak w pysku psa? U psów najczęstsze objawy raka jamy ustnej to: nieświeży oddech, nadmierne ślinienie się, krwawienie z jamy ustnej, kłopoty z żuciem, wyraźne oznaki bólu jamy ustnej, luźne zęby, widoczny guzek lub guzek w jamie ustnej, opuchnięte obszary twarzy, niechęć do jedzenia i odchudzania. Rak sutka to jedna z najczęstszych form nowotworów złośliwych, które dotykają kobiet na całym świecie. Choć samo słowo "rak" może wywoływać obawy, to ważne jest zrozumienie przyczyn, objawów oraz dostępnych metod leczenia tej choroby. W tym artykule przedstawimy najważniejsze informacje na temat raka sutka, pomocne w zrozumieniu tej choroby oraz podjęciu odpowiednich działań. Rak odnosi się do dowolnego nowotworu złośliwego, który może dawać przerzuty lub rozprzestrzeniać się do innych miejsc w organizmie. W raku jelit guz znajduje się w dowolnym miejscu jelita. Dotyczy to zarówno jelitacienkiego (dwunastnicy, jelita czczego i jelita krętego), jak i jelita grubego (kątnicy, okrężnicy i odbytnicy). Bąka bydlęcego rozpoznamy po charakterystycznych, zielonych oczach. Jego kuzyn, bąk brązowy, cechuje się podobnym wyglądem ciała i wielkością, jednak jego oczy są koloru brązowego. Bąki bydlęce atakują ludzi. Samica podczas ugryzienia wydziela specjalne substancje, które zapobiegają krzepnięciu krwi. Rak jajnika – objawy. Raka jajnika często zostaje zdiagnozowany dopiero w zaawansowanym stadium. Początkowo objawy mogą w ogóle nie występować. Wraz z rozwojem choroby pojawiają się dolegliwości, których skojarzenie ze schorzeniem jajnika może nie być oczywiste. Należą do nich: bóle brzucha. wzdęcia i uczucie pełności . fot. Adobe Stock, WildMedia Salamandra plamista należy do najpiękniejszych płazów. Występuje także w Polsce, przeważnie na terenach górskich, jednak nie wyżej niż na wysokości 1300 m Ciemne, niemal czarne ciało salamandry pokrywają jaskrawe, żółte, pomarańczowe bądź brązowe plamy. Najczęściej są to jednak plamy żółte. Czy można hodować salamandrę w domu i o czym należy pamiętać? Spis treści: Jak wygląda salamandra plamista? Gdzie występuje salamandra plamista? Salamandra plamista: warunki życia Hodowla w domu salamandry plamistej Jak wygląda salamandra plamista? Salamandra plamista uważana jest za jednego z najpiękniejszych płazów na świecie. Jej ciało jest niezwykle lśniące i czarne, ale nie w całości. Zdobią je żółte plamy, rozsiane na całej powierzchni. Na świecie nie ma dwóch osobników o dokładnie takim samym układzie plam. Po boku głowy salamandra ma gruczoły, które mogą wydzielać jad. Choć salamandra bez wątpienia budzi ogromny podziw, trzeba bardzo uważać: w żadnym wypadku napotkanego na swojej drodze płaza nie wolno dotykać ani brać na ręce. To dość mały płaz – osiąga długość ciała do około 23 cm (salamandry są większe, niż popularne w Polsce traszki) . Samice są zwykle masywniejsze niż samce. Albinizm wśród przedstawicieli tego gatunku przeważnie nie występuje, a jedyną pozbawioną melaniny częścią ciała jest brzuch. Co ciekawe, jaskrawe i kontrastowe barwy ciała pełnią ważną rolę ostrzegawczą dla drapieżników. Gdzie występuje salamandra plamista? Salamandra żyje na lądzie, ale jej larwy występują w wodzie i są uznawane za bardzo drapieżne. Salamandra żyje przede wszystkim w rejonach górskich i można spotkać ją także w Polsce – najczęściej w Karpatach i Sudetach, na wysokości do około 1100m W odpowiednich warunkach może przeżyć nawet 20 lat. fot. Salamandra plamista: wygląd/Adobe Stock, brummm Salamandra plamista: warunki życia Salamandrę najczęściej można spotkać na lądzie, choć przebywa także w środowisku wodnym. Jednak w wodzie najczęściej bytuje tylko w okresie godowym. W ciągu dnia te płazy odpoczywają, by zwiększyć swą aktywność nocą. Na salamandrę najczęściej można natknąć się w ciemnych, wilgotnych, górskich lasach bądź w pobliżu płytkich rozlewisk, gdzie samiczka rodzi młode. Salamandra zapada w sen zimowy, zwykle ma to miejsce już w październiku. Jej pory aktywności to czas od marca do maja. W pełni lata salamandry żyją zwykle w kryjówkach i wykazują niską aktywność. Salamandra plamista: hodowla w domu Salamandra jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, dlatego w Polsce podlega częściowej ochronie. Prawo dopuszcza możliwość hodowli domowej, jednak trzeba zapoznać się z warunkami. Zwierzę przeznaczone do hodowli domowej może pochodzić tylko z innej hodowli, w żadnym wypadku nie wolno łapać w tym celu dziko żyjących osobników. fot. Salamandra plamista: hodowla/Adobe Stock, Wirestock Creators Treść artykułu została pierwotnie opublikowana Czytaj także:Gatunki żółwi hodowlanychKameleon jemeńskiJaszczurki domowe ten chemioterapia u psów Jest to jedna z kuracji weterynaryjnych, z której można skorzystać, gdy otrzymamy straszną diagnozę raka. Ogólnie rzecz biorąc, ten typ choroby, który jest coraz częstszy u zwierząt, zwykle pojawia się u starszych psów, chociaż proces działania jest zwykle taki sam, jeśli występuje u młodszych psów. W tym artykule AnimalWised wyjaśnimy co to jest chemioterapia u psów starszych i młodszych, jak działa, jakie są jego najczęstsze skutki uboczne, a także środki ostrożności, których wymaga jego podawanie. Razem z naszym weterynarzem będziemy musieli ocenić zalety i wady jego stosowania, biorąc pod uwagę cechy nowotworu oraz stan naszego psa. Kiedy u naszego psa zostanie zdiagnozowany rak, pierwszą opcją leczenia jest zwykle operacja. Jednak po interwencji wskazane może być rozpoczęcie chemioterapii w celu: zapobiegać nawrotom lub opóźniać ewentualne przerzuty. Innym razem chemioterapię stosuje się przed operacją w celu zmniejszenia guza. Wreszcie, w przypadku guzów nieoperacyjnych lub w przypadku przerzutów zalecana jest chemioterapia jako środek paliatywny. Te psy, nieleczone, mają oczekiwaną długość życia tygodni. Przy chemioterapii mogą osiągnąć rok lub go przekroczyć. Pamiętaj, że rok z życia psa to więcej niż dla nas. Jak działa chemioterapia u psów? Leki stosowane w chemioterapii będą działać głównie na dzielące się komórki. Ponieważ rak polega na niekontrolowanym wzroście komórek, chemioterapia będzie atakować i zabijać komórki nowotworowe. Problem polega na tym, że ten atak nie jest selektywny, to znaczy, że leki te będą działać na guza ale także na zdrowych komórkach, zwłaszcza z jelita i szpiku kostnego, ponieważ to one najbardziej dzielą. Te efekty chemioterapii u psów są odpowiedzialne za reakcje niepożądane, jak zobaczymy. Protokoły chemioterapii u psów Ogólnie chemioterapia jest przepisywana w maksymalna tolerowana dawka (MTD) a efekt będzie zależał od podanej dawki. Sesje zazwyczaj nawiązywane są na bieżąco, co 1-3 tygodnie, w zależności od regeneracji tkanek. Weterynarze stosują standardowe dawki, które są dobrze tolerowane przez większość psów. Z wyjątkiem niektórych rodzajów raka, takich jak zakaźny rak weneryczny, w których w większości przypadków jeden lek jest skuteczny zalecane połączenie leków. W ten sposób leczenie chemioterapią dostosowuje się do cech nowotworu i psa, aby osiągnąć jak najlepsze rezultaty. Chemioterapia metronomiczna u psów Wciąż eksperymentalnie zaczęto stosować tak zwaną chemioterapię metronomiczną. Z nią to jest przeznaczone hamują tworzenie naczyń krwionośnych, w których rozwijają się nowotwory aby uzyskać dobre zaopatrzenie w składniki odżywcze, inwestują w dalszy wzrost. Ten rodzaj chemioterapii ma przybliżoną niższą cenę, ponieważ jest wykonywany za pomocą tańszych leków, a ponadto w domu. W przeciwieństwie do chemioterapii z maksymalną tolerowaną dawką, chemioterapia metronomiczna opiera się na: niska dawka podawany w sposób ciągły drogą doustną, dożylną, dojamową lub do guza. Obecnie pracują również nad celowaną chemioterapią, która potrafi wyselekcjonować swoje działanie na określone tkanki, minimalizując w ten sposób skutki uboczne, oraz z elektrochemioterapią za pomocą impulsów elektrycznych. Skutki uboczne chemioterapii u psów Jak już powiedzieliśmy, chemioterapia może wpływać na zdrowe komórki, zwłaszcza te zlokalizowane w jelicie i szpiku kostnym. Działania niepożądane są zatem zwykle związane z tymi obszarami. W ten sposób możemy się spotkać zaburzenia żołądkowo-jelitowe, anoreksja, wymioty, biegunka, zmniejszenie liczby leukocytów, co sprawia, że ​​pies jest bardziej podatny na infekcje, spadek liczby płytek krwi lub gorączkę. Kolor moczu może się różnić. Ponadto, w zależności od stosowanych leków, związane z nimi objawy można zaobserwować jako: zapalenie pęcherza, zaburzenia serca, zapalenie skóry a nawet miejscowa martwica, jeśli produkt wychodzi z żyły i reakcje alergiczne. Na pojawienie się tych skutków ubocznych wpływa fakt, że pies należy do ras z mutacją genetyczną, która utrudnia mu metabolizowanie niektórych leków, cierpi na inne choroby lub przyjmuje inne leki. Najpoważniejszym efektem jest spadek leukocytów. Do walki z tym i innymi zaburzeniami możemy stosować leki, nawet podawane profilaktycznie. Jeśli pies nie wykazuje apetytu, możemy zaoferować mu jego ulubioną karmę. Biegunka zwykle ustępuje bez leczenia. Możliwość częstszego oddawania moczu zmniejsza kontakt leku z pęcherzem i ogranicza występowanie zapalenia pęcherza moczowego. Należy wiedzieć, że wszystkie te działania niepożądane są łagodne i dobrze kontrolowane za pomocą leków. Kombinacja leków do chemioterapii u psów Widzieliśmy już, że zwykle łączy się kilka leków, aby sformułować specyficzną chemioterapię na raka naszego psa. W ten sposób lekarz weterynarii będzie mógł wybierać między różnymi opcjami i zdecyduje się na te leki, które okazały się skuteczne, oddzielnie, przeciwko temu rodzajowi raka. Ponadto wszystkie muszą mieć różne mechanizmy działania, aby wzajemnie się uzupełniać i oczywiście nie mogą wykazywać nakładających się na siebie toksyczności. Jak wygląda sesja chemioterapii u psów? Typowa sesja odbędzie się w klinice weterynaryjnej. Pierwszym krokiem jest Zrób badanie krwi ocenić ogólny stan psa. Leki należy przygotowywać z zachowaniem ostrożności ze względu na ich toksyczność, dlatego należy unikać ich dotykania lub wdychania. Również w chemioterapia dożylna profesjonaliści zadbają o to, aby żyłka była idealnie umieszczona w żyle, najlepiej w przedniej nodze, aby uniknąć negatywnych skutków kontaktu produktu poza nią. Noga jest chroniona gazą i bandażami przed ewentualnymi ucieczkami. Podczas podawania chemioterapii, która odbywa się powoli, u nielicznych 15-30 minut, ważne jest, aby przez cały czas sprawdzać, czy tor działa poprawnie. Pies musi być spokojny, uśpiony, jeśli nie można go utrzymać w bezruchu, pod stałą kontrolą specjalisty, weterynarza lub ATV. Po zakończeniu leczenia kontynuuj przez kilka minut z płynoterapia w celu oczyszczenia linii i nie pozostawiają śladów narkotyków. Zwierzę może wrócić do domu i prowadzić normalne życie. Opieka w trakcie i po chemioterapii u psów Przed rozpoczęciem chemioterapii weterynarz może przepisać niektóre leki, aby uniknąć skutków ubocznych. Jeśli sesja odbywa się w klinice, specjaliści będą odpowiedzialni za podjęcie wszelkich środków ostrożności i opieki. Jeśli to my powinniśmy traktować psa? chemioterapia doustna w domuTo jest ważne, by zawsze używamy rękawic, nigdy nie łamiemy tabletek i oczywiście przestrzegamy wszystkich wskazań lekarza weterynarii. Kobiety w ciąży nie mogą poradzić sobie z tymi lekami. Po chemioterapii, oprócz kontrolować temperaturę, symptomatologii i podawania przepisanych leków, jeśli dotyczy, musimy używać rękawiczek, jeśli w ciągu następnych 48 godzin będziemy mieli kontakt z kałem lub moczem psa. Leki chemioterapeutyczne są eliminowane z organizmu w ciągu 2-3 dni, ale w minimalnych ilościach, więc przy podstawowych normach higienicznych nie jesteśmy zagrożeni. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leków weterynaryjnych ani przeprowadzania jakichkolwiek diagnoz. Zachęcamy do zabrania zwierzaka do weterynarza w przypadku, gdy będzie miał jakikolwiek rodzaj dolegliwości lub dyskomfortu. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Chemioterapia u psów – skutki uboczne i lekizalecamy przejście do naszej sekcji Inne problemy zdrowotne. Shiba inu to pies, którego cechą wyróżniającą jest bardzo gęste futro. Swoim wyglądem przypomina on nieco maskotkę, niemniej jednak bywa bardzo porywczy, dlatego od samego początku potrzebuje konsekwentnego wychowania. Dla kogo zwierzę rasy shiba inu jest dobrym wyborem, a kto powinien rozważyć zakup innego psa? ContentsHistoria rasy shiba inuShiba inu vs akitaShiba inu – wzorzec rasyShiba inu – charakterJak wygląda pielęgnacja psów shiba inu?Żywienie i zdrowie rasy shiba inuShiba inu – dla kogo?Shiba inu – cena Historia rasy shiba inu Shiba inu to rasa japońska (prawdopodobnie najstarsza). Uważa się, że przodkowie jej przedstawicieli mogli pojawić się na Wyspach Japońskich nawet ok. 7000 lat byli oni psami myśliwskimi polującymi na niewielkie zwierzęta, w tym bażanty. Ciekawe jest to, że przez setki lat rasa nie zmieniała się, ponieważ w pobliżu nie było żadnych innych psów, z którymi te czworonogi mogłyby się krzyżować. Sytuacja zmieniła się pod koniec XIX wieku za sprawą Brytyjczyków. Zabrali oni ze sobą do Japonii inne rasy, takie jak pointery czy setery. W 1928 roku pojawiła się pierwsza celowa hodowla shiba inu, a 6 lat później ustalono wzorzec, jakiemu muszą odpowiadać psy. Jeżeli porównamy te czworonogi do swoich przodków, szybko zauważymy, że są one nieco bardziej muskularne i większe. Rasa shiba inu zaczęła stawać się coraz bardziej popularna w Japonii po 1937 roku, kiedy to zyskała status ‘narodowego pomnika natury’. Jest ona tak samo znana jak akita, choć w innych krajach spotykana nieco rzadziej. W czasie II wojny światowej psy shiba inu niemal całkowicie wyginęły, ale po jej zakończeniu udało się wznowić hodowlę. Współcześni przedstawiciele tej rasy pochodzą z trzech linii: Mino shiba, shinshu shiba oraz san’in shiba. W Polsce po raz pierwszy o shiba inu usłyszano w 1992 roku, kiedy to do naszego kraju przybył pierwszy samiec. Rok później przywieziono samicę, a w 1995 roku na świat przyszedł pierwszy polski miot tej rasy. Shiba inu vs akita Shiba inu oraz akita to dwie bardzo popularne rasy psów pochodzące z Japonii. Co prawda są one do siebie bardzo podobne, ale nie identyczne i trzeba o tym pamiętać. Akity są nieco większe, wysokość w kłębie samic to 58 – 64 cm, a samców 64 – 70 cm. W przypadku shiba inu wysokość to odpowiednio 35 – 39 cm i 38 – 42 cm. Czworonogi te różnią się również długością życia. Średni wiek akity to 10 – 13 lat, podczas gdy pies shiba inu może żyć nawet 16 lat. Przedstawiciele obu ras wyglądają podobnie, ponieważ są to czworonogi w typie szpiców. To, co je łączy, to przede wszystkim spiczaste, trójkątne uszy, głowa podobna do lisiej i zakręcony ogon. Ponadto psy mają bardzo gęstą sierść, która zimą zapewnia im ciepło i ochronę przed wilgocią. Niekiedy shiba inu oraz akity są porównywane pod względem wyglądu do rasy siberian husky. Shiba inu – wzorzec rasy Pies rasy shiba inu ma szerokie czoło, prostą kufę, czarny nos i lekko skośne, ciemnobrązowe oczy. Uszy są niewielkie i trójkątne, szyja jest mocna i gruba, a grzbiet silny i prosty. Czworonogi mają głęboką klatkę piersiową, a także wysoko osadzony i zakręcony nad grzbietem ogon. Ciekawe jest to, że waga zwierząt nie została sprecyzowana w oficjalnym wzorcu. W przypadku samic jest to średnio 8 – 13 kg, a samców 9 – 14 kg. Shiba inu to mały pies z dwuwarstwową szatą. Składa się ona z grubego, a jednocześnie krótkiego podszerstka oraz twardszego, dłuższego włosa okrywowego (odstaje on pod kątem ok. 45 stopni). Jeśli uważniej przyjrzymy się sierści czworonogów, zauważymy, że najkrótsza jest w okolicy głowy, a najdłuższa na ogonie. Jakie umaszczenie psów jest najczęściej spotykane? Shiba inu może być czarny (podpalany), złoty lub sezamowy, czyli złoty z czarnym nalotem. Bardzo istotne są oznaczenia określane mianem ‘urajiro’. To inaczej rozjaśniona do białego odcienia sierść znajdująca się na policzkach i boku kufy, pod brodą, na piersi, szyi, brzuchu oraz wewnętrznej stronie nóg. Zdarza się, że staje się ona widoczna dopiero w momencie, gdy szczenięta skończą 1. rok życia. Shiba inu nie może być całkowicie biały, niepożądane są też jasne znaczenia na końcu ogona. Jak już zostało wspomniane, wielkość shiba inu zależy od płci, jednak nie są to bardzo duże psy. Biorąc pod uwagę ich wysokość w kłębie, można zauważyć podobieństwo do takich ras jak: Podenco andaluz, polski owczarek nizinny, clumber spaniel czy islandzki szpic pasterski. Shiba inu – charakter Pies shiba inu ma bardzo silny charakter, wyróżniają się tym wszystkie rasy pochodzące z Japonii. Nierzadko mówi się o nim, że jest to ‘wielkie zwierzę w małym ciele’, jest bardzo sprytny, inteligentny, a do tego lubi stawiać na swoim. Właściciel takiego czworonoga musi być cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny, konieczne jest wyznaczanie pupilowi wyraźnych granic. Wynika to z tego, że kiedy shiba inu zechce osiągnąć zamierzony przez siebie cel, może posunąć się nawet do agresji. Odpowiednie wychowanie zwierzęcia to kluczowa kwestia, zwłaszcza jeśli pojawiło się ono w domu zamieszkiwanym przez dzieci. Shiba inu przeważnie zachowuje dystans w stosunku do obcych, jednak osoby, które zdąży poznać, po pewnym czasie zaczyna akceptować. Co istotne, pies nie jest bardzo wylewny w okazywaniu uczuć, ale lubi zabawy z ludźmi. Kiedy już zmęczy się towarzystwem i zechce odpocząć w samotności, po prostu chowa się w swojej kryjówce, żeby się zdrzemnąć. Dobrze wychowane zwierzę z pewnością będzie odważne, a przy tym czujne i lojalne wobec swojej rodziny. Shiba inu niezbyt dobrze czuje się w towarzystwie innych czworonogów, w szczególności psów tej samej płci, może wdawać się z nimi w bójki. Ma on instynkt łowiecki, dlatego nie zaleca się spuszczania czworonoga ze smyczy podczas spacerów w otwartym, rozległym terenie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przedstawiciel rasy shiba inu nie będzie dobrze znosił także mieszkających z nim kotów i innych, równie małych zwierząt. Często są one traktowane przez takie psy jako zdobycz, którą należy ścigać. Czytając opinie o rasie shiba inu, można dojść do wniosku, że nie są to hałaśliwe czworonogi. Niemniej jednak są one czujne i głośnym szczekaniem dają rodzinie do zrozumienia, że dostrzegły coś niepokojącego. Osoby mające dom z ogrodem mogą wypuszczać zwierzęta na zewnątrz, ale należy pamiętać, że przeskoczenie płotu nie stanowi dla shiba inu żadnego problemu. To psy, które nie mogą być pozostawione same sobie, gdyż wtedy zaczynają zachowywać się destrukcyjnie. Proces ich socjalizacji należy rozpocząć jak najwcześniej, nie można przy tym im pobłażać. Już jako szczeniak shiba inu może okazać się trudny w wychowaniu. To rasa, która współpracuje z człowiekiem wtedy, kiedy ma na to ochotę, bywa uparta i nigdy się nie poddaje. Jak wygląda pielęgnacja psów shiba inu? Co prawda sierść psów shiba inu jest gęsta, ale nie wymaga codziennego szczotkowania. Nie jest ona podatna na plątanie czy powstawanie kołtunów, więc tego typu zabiegi pielęgnacyjne wykonuje się sporadycznie. Wyjątkiem są okresy linienia, wówczas szczotkowanie powinno odbywać się częściej. Włos shiba inu nie ma łusek, dlatego łatwo usuwa się go z odzieży, dywanów czy mebli. Czworonogi nie lubią kąpieli, ale ze względu na to, że ich sierść nie jest podatna na zabrudzenia czy zbieranie rzepów, nie trzeba tego robić często. Co pewien czas należy za to kontrolować oczy, uszy i pazury pupila, a w okresie od wiosny do późnej jesieni dokładnie sprawdzać ciało w poszukiwaniu kleszczy. Ponieważ są to pasożyty mogące przenosić groźne choroby (w tym boreliozę i babeszjozę), warto zabezpieczyć przed nimi psa. Jednym ze skuteczniejszych sposobów jest obroża przeciw kleszczom, która po założeniu na szyję czworonoga działa nawet przez 6 – 8 miesięcy. Ważne jest to, aby jak najwcześniej przyzwyczajać psa do czesania, a także innych zabiegów pielęgnacyjnych, w tym przycinania pazurów i wycierania łap po spacerze. Inaczej wykonywanie takich czynności będzie bardzo kłopotliwe ze względu na niespokojne zachowanie pupila, dorosłe czworonogi mogą wytrwale bronić siebie i swojej nietykalności. Żywienie i zdrowie rasy shiba inu Podobnie jak inne psy, shiba inu są mięsożercami. Można im podawać dobrej jakości suchą i mokrą karmę lub zdecydować się na żywienie typu BARF. To indywidualna decyzja podejmowana przez właściciela. W razie wątpliwości warto przedyskutować tę kwestię ze specjalistą, który pomoże w ułożeniu właściwej diety dla czworonoga. Co istotne, shiba inu to rasa wytrzymała, średnia długość życia psów to nawet 15- 16 lat. Niemniej jednak zwierzęta mają genetyczne predyspozycje do niektórych chorób, w szczególności oczu. To jaskra oraz postępujący zanik siatkówki. Shiba inu często boryka się również z niedoczynnością tarczycy oraz alergiami, które można rozpoznać po swędzącej skórze, zapaleniu ucha oraz grzybicy. Shiba inu – dla kogo? Co prawda shiba inu to nie miniaturka, ale nie jest też bardzo dużym psem. Według ekspertów może on mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, pod warunkiem, że właściciel każdego dnia zapewni mu dostatecznie dużo ruchu na świeżym powietrzu. Rasa nie jest najlepszym wyborem do domu zamieszkiwanego przez koty. Żeby shiba inu zaakceptował inne psy w otoczeniu, niezbędna jest socjalizacja, co wymaga sporo cierpliwości. Zwierzę toleruje dzieci, ale zaczyna odczuwać dyskomfort, kiedy okazuje mu się za dużo uczuć. Z tego względu rasa jest polecana rodzinom ze starszymi pociechami, które wiedzą już, jak postępować z czworonogami. Ponieważ psy są bardzo aktywne, niezależne i uparte, nie sprawdzają się w roli pupila osób starszych. Seniorom trudno będzie za nimi nadążyć, problemem może być też szkolenie. To oznacza, że pochodzące z Japonii czworonogi są dobrym wyborem głównie dla bardziej doświadczonych i aktywnych fizycznie osób. Shiba inu może bez przeszkód podróżować z rodziną na wakacyjne wyjazdy, ale źle znosi upał i trzeba o tym pamiętać, wybierając miejsce wypoczynku. Jeżeli wspólna podróż z pupilem nie jest możliwa, należy znaleźć mu odpowiedzialnego opiekuna, który będzie wiedział, jak z nim postępować. Shiba inu – cena Ile kosztuje shiba inu? Cena za szczeniaka z rodowodem zwykle mieści się w zakresie od 3000 do 5000 zł. Jeśli znaleźliśmy hodowlę oferującą psy za znacznie mniejszą kwotę, powinniśmy z niej zrezygnować i poszukać innego miejsca. Istnieje duże ryzyko, że jest to pseudohodowla, prowadzona przez niedoświadczoną osobę, której zależy wyłącznie na zysku, a nie zdrowiu i bezpieczeństwu zwierząt. Wiele osób zastanawia się, czy można znaleźć psy shiba inu bez rodowodu? Nie ma rasowych czworonogów bez tego dokumentu. Tylko po jego uzyskaniu możemy sprawdzić przodków swojego pupila i zyskać pewność, że przynależy do rasy, jest on wymagany w przypadku zwierząt prezentowanych na wystawach. Ciekawe jest to, że dawniej adopcja shiba inu była niemożliwa. Obecnie od czasu do czasu można znaleźć ogłoszenia informujące o tym, że psy tej rasy szukają nowych rodzin z różnych powodów, przykładowo śmierci właściciela, przeprowadzki do innego kraju czy silnej alergii jednego z domowników. Zdarza się też, że kochającego i odpowiedzialnego domu dla shiba inu szuka schronisko. Jednak przeważnie nie są to rasowe zwierzęta, a jedynie w typie rasy, czyli wyglądające bardzo podobnie. Osoby, którym zależy na adopcji takiego czworonoga, powinny przeglądać też ogłoszenia z innych krajów, gdzie rasa jest bardziej popularna. Jeżeli zdecydujemy się na zakup szczeniaka z rodowodem, upewnijmy się, że hodowla jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce i prowadzona przez doświadczonego hodowcę. Pies pochodzący z mało wiarygodnego miejsca może być bardziej podatny na schorzenia, a nawet borykać się z różnymi, poważnymi chorobami genetycznymi. Ponadto takie zwierzę często sprawia problemy socjalizacyjne. Rządowe Centrum Bezpieczeństwa co jakiś czas wysyła nam różnego rodzaju alerty. Ostatnio przekazało informacje o przypadkach wścieklizny w Warszawie i okolicach. Jak rozpoznać, że zwierzę jest chore? Jak chronić naszych pupili? Na ten temat w Dzień Dobry TVN rozmawialiśmy z Marcinem Kostrzyńskim, przyrodnikiem i filmowcem. Wścieklizna. Co trzeba o niej wiedzieć? Wiele osób mylnie uważa, że wścieklizna to choroba dzikich zwierząt. - Dotyczy zwierząt dzikich, ale one chorują, a potem przenoszą wirusa wścieklizny, bo to jest wirus, na zwierzęta domowe - mówił w Dzień Dobry TVN Marcin Kostrzyński. Podróżnik dodał, że jego tata był lekarzem i został pogryziony przez wściekłego psa. - Życie uratowała mu szczepionka, ale cierpiał neurologicznie do końca życia. To jest super poważne. Gdyby nie szczepionki, człowiek ugryziony przez wściekłego psa nie miałby szans na przeżycie. Umierałby w straszny sposób - dodał. Szczepionka może uratować życie także zwierzętom. - To jest super. Te szczepionki są super tanie. Psy, koty można i należy szczepić. Mam kota, który jest regularnie szczepiony, mimo że wychodzi tylko na balkon, dlatego, że lepiej dmuchać na zimne (...) - dodał. Jak rozpoznać, że zwierzę ma wściekliznę? Wirus działa bardzo podstępnie, wnika do mózgu i zaburza zachowanie zwierząt. - Wściekłe zwierzę produkuje bardzo dużo śliny. W tej ślinie jest największe stężenie wirusa. (...) Wściekłe zwierzę gryzie też twarde przedmioty. Lisy połykają kamienie, kaleczą się, ślina jest zawsze zmieszana z krwią. Jeżeli kot poczuje krew i zliże choć odrobinę, to mamy już wściekliznę. To się zdarza. Rocznie na wściekliznę na świecie umiera 40 do 50 tysięcy ludzi - mówił przyrodnik. Po czym poznać, że zwierzę, które spotkaliśmy w lesie, może być chore? - Dzikie zwierzęta boją się ludzi, uciekają przed człowiekiem. Jeżeli to zwierzę nie ucieka, nie boi się, podchodzi blisko, od razu powinna się nam włączyć lampka bezpieczeństwa - mówił. Jeżeli kot będzie miał kontakt ze śliną lisa, zacznie się inaczej zachowywać. - One miauczą tak, jakby się marcowały. Bardzo dziwnie się zachowują, są agresywne. Ich zachowania są inne niż zwykle. Musimy na to zwracać uwagę, a przede wszystkim nie wypuszczajmy psów luzem, nie wypuszczajmy kotów z domu - dodał. Co zrobić, jeśli natkniemy się na chore zwierzę? - Koniecznie musimy zawiadomić służby weterynaryjne. Trzeba zawiadomić służby, także wtedy, gdy spotkamy martwe zwierzę - mówił przyrodnik. Jak się zachować, kiedy my lub nasz zwierzak miał kontakt z wydzieliną chorego zwierzęcia? Dowiecie się tego z dalszej części naszej rozmowy. Nie widziałeś Dzień Dobry TVN na antenie? Pełne odcinki znajdziesz w serwisie także:Autor:Katarzyna Oleksik Źródło zdjęcia głównego: Dzień Dobry TVN Z czym kojarzą się dzieciom myszki? Zwierzęta te pojawiają się choćby w znanych animacjach. W rzeczywistości poza ekranem myszki domowe to również bardzo sympatyczne zwierzątka, które podbijają serca swoich opiekunów. Nie żyją długo, jednak mimo tego potrzebują odpowiedniej opieki i dobrych warunków bytowania. Mysz domowa często wybierana jest na pierwszego zwierzaka dla dziecka, ale z wielu powodów nie jest to najszczęśliwszy pomysł. Myszy są bowiem malutkie, ale zarazem wymagające. Dowiedz się, jak prawidłowo o nie dbać, aby miały odpowiednie warunki. Czytaj nasz artykuł! Myszka w domu – skąd ją wziąć? Jeżeli planujesz przyjąć pod swój dach mysz, zapewne pierwsze kroki chcesz skierować do sklepu zoologicznego. To bardzo zły pomysł! Zarówno organizacje ochrony zwierząt, jak i miłośnicy gryzoni apelują, aby nigdy nie kupować ich w takich miejscach. Myszy pochodzą z pseudohodowli, giełd i ferm. Są przechowywane i transportowane w bardzo złych warunkach. Szacuje się, że drogę z „hurtowni” do sklepu przeżywa jedynie co drugi gryzoń. Skąd więc wziąć mysz domową? Są dwie drogi: kupno w zarejestrowanej hodowli;adopcja. Kupno myszy w hodowli Jeżeli chcesz kupić rasową mysz, kieruj się zestawieniem hodowli zarejestrowanych w Rodent Club PL. To wiarygodna organizacja, która zrzesza hodowców z wiedzą i pasją. Dlaczego myszy domowej warto szukać w hodowlach? Myszka kupiona w dobrej hodowli jest statystycznie większa i zdrowsza od tej z pseudohodowli. Nie ma także ryzyka, że w twoim domu pojawi się mysz w ciąży, zbyt młoda albo chora. W hodowlach dostępne są także bardzo różne umaszczenia. Jeżeli marzy ci się mysz biała lub ze znaczeniami, z pewnością znajdziesz odmianę dla siebie. Podobnie, jeżeli interesuje cię mysz kolorowa lub z konkretnym rodzajem futerka. Adopcja myszy domowej Myszy domowe można także adoptować, tak samo jak psy i koty. W Polsce działa wiele organizacji, które ratują potrzebujące zwierzęta i szukają im domów. Dobrym przykładem jest Lab Rescue, dzięki któremu do twojego domu może trafić mysz laboratoryjna, która jest zdrowa i młoda. Dlaczego warto ją przygarnąć? Gdyby pozostała w ośrodku, musiałaby zostać uśpiona. Potrzebujące myszy znajdziesz także w domach tymczasowych Viva! Gryzonie oraz wielu innych organizacji zajmujących się małymi zwierzętami. Mysz domowa – nie kupuj, adoptuj? Podobnie jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, mysz możesz adoptować lub kupić. Powinna być to jednak decyzja przemyślana. Adoptując, dajesz dom bezdomnemu zwierzęciu. Kupując w zarejestrowanej hodowli, wspierasz etyczny rozród i jednocześnie wzmacnianie gatunku. Każde z tych rozwiązań ma swoje wady i zalety. Najważniejsze jest to, aby omijać pseudohodowle myszy domowych, czyli w przypadku gryzoni sklepy zoologiczne i giełdy. Myszka – zwierzę stadne czy samotnik? Jedna myszka czy dwie? To pytanie, które zaprząta głowę wielu przyszłych opiekunów. W tym wypadku wszystko zależy od tego, na jaką płeć się zdecydujesz. Samice są stadne i najlepiej czują się w grupach przynajmniej dwóch osobników. Samce z kolei powinny mieszkać samotnie. Czasami zdarza się, że bracia lub osobniki żyjące ze sobą zawsze są w stanie funkcjonować w zgodzie. To jednak wyjątki. Samce myszy są bardzo terytorialne i kiedy jest ich więcej, w klatkach dochodzi do walk. Myszka domowa – jaka klatka? Pewnie zastanawiasz się, ile waży mysz domowa, chcąc znaleźć dla niej miejsce. Jest oczywiście mała i lekka, ponieważ waży zwykle od 15 do 25 gramów. Myszki powinny być więc trzymane w klatkach o małym rozstawieniu pomiędzy nimi nie powinna być większa niż 1 centymetr, bo w przeciwnym wypadku myszka może uciec. Niektórzy decydują się na trzymanie myszy w akwariach lub terrariach. Takie rozwiązanie ma sporo zalet (przede wszystkim możliwość wsypania większej ilości ściółki). Akwarium trzeba jednak zabezpieczać od góry, co sprawia, że wentylacja jest dużo słabsza. Wymiary klatki lub akwarium dla myszy domowej Minimalne wymiary klatek lub akwariów to: dla 1 myszy – 50 cm x 30 cm;od 2 do 4 myszek – 60 cm x 40 cm;od 5 do 8 myszek – 77 cm x 47 cm;od 9 do 12 myszek – 100 cm x 50 cm. Co jedzą myszy? Czy na pewno ser? Kultura popularna upowszechniła obraz myszy jedzącej ser. Najlepiej taki z dziurami. Warto rozprawić się z tym mitem. Myszka domowa nie je sera. Co więcej, nie powinna spożywać żadnych produktów mlecznych. Co podawać swojemu domowemu gryzoniowi? Co zatem polubi mysz domowa? Podstawą jej diety są ziarna. Najlepiej zaopatrzyć się w dobrej jakości mieszanki dostęp w sklepach zoologicznych. Są odpowiednio zbilansowane i powinny być filarem diety myszy hodowanej w domu. Nie warto jednak ograniczać się jedynie do tego rodzaju jedzenia. Urozmaicaj dietę swojego gryzonia warzywami i ziołami. Warto też wspomnieć, że myszy bardzo lubią mięso i chętnie je jedzą. Powinno ono jednak stanowić jedynie uzupełnienie diety. Możesz wzbogacać ich jadłospis gotowanym bez przypraw kurczakiem lub indykiem. Ile żyje mysz domowa? Myszy nie należą niestety do zwierząt długowiecznych. Średnia długość ich życia wynosi półtora roku. Statystycznie myszy rasowe, które pochodzą z hodowli, mogą żyć nieco dłużej. Hodowcy dążą do wzmocnienia gatunku i wydłużenia długości życia zwierzaków. W wielu miejscach w internecie można natknąć się na powielaną opinię o tym, że myszy hodowlane mogą żyć do 4 lat. Miłośnicy tych słodkich gryzoni z pewnością wiele by dali, aby ta informacja była prawdziwa. W praktyce jednak ze świecą szukać kogoś, kto znał mysz obchodzącą trzecie urodziny. Mysz hodowlana – choroby Myszy to zwierzęta dosyć chorowite. Do najpoważniejszych i najczęstszych dolegliwości zalicza się nowotwory, które są przyczyną śmierci większości tych gryzoni. Ryzyko ich wystąpienia wzrasta z wiekiem, jednak zdarza się, że chorują nawet bardzo młode zwierzęta. Przyczynia się do tego chów wsobny, popularność pseudohodowli i brak dbałości o przekazywanie odpowiednich genów. Co jeszcze może doskwierać myszom domowym? Pozostałe choroby, które mogą dręczyć mysz domową, to między innymi: kokcydioza;przeziębienia;alergie;grzybica;problemy stomatologiczne;mykoplazmoza;choroby pasożytnicze. Gdzie leczyć mysz domową? Mysz domowa jest myślącym i czującym stworzeniem. Niestety, dla wielu osób pomysł zabrania jej do weterynarza wydaje się trudny do wyobrażenia. Tymczasem jako opiekun masz prawny obowiązek zapewnić swojemu zwierzęciu opiekę weterynaryjną, niezależnie od tego, jakiego to zwierzę jest gatunku. Myszami zajmują się zazwyczaj weterynarze wyspecjalizowani w pomaganiu zwierzętom egzotycznym. Zwierzaki mogą być leczone nie tylko z podstawowych chorób. W Polsce z powodzeniem wykonuje się na nich operacje i różnego rodzaju zabiegi. Mysz domowa – cena Myszka domowa nie jest drogim zwierzęciem. Ze względu na wielkość i długość życia jej cena rzadko przekracza sto złotych. W sklepach zoologicznych te gryzonie kosztują od 10 do 30 złotych. Co ważne, rasowe myszy z hodowli wcale nie są dużo droższe, a ich kupno jest zdecydowanie bardziej etyczne. Mysz domowa – podsumowanie Myszki domowe to zwierzęta ciekawskie, żywe i przyjacielskie. Łatwo się oswajają i są bardzo sympatycznymi przyjaciółmi. Nie będą ci towarzyszyć zbyt długo, dlatego warto zadbać o to, aby miały jak najlepsze życie. Pamiętaj, aby nie kupować myszy domowej w sklepach zoologicznych. Nie trzymaj też razem par różnej płci i nie rozmnażaj gryzoni, jeżeli nie jesteś hodowcą. Warto podkreślić, że tymi zwierzętami trzeba się troskliwie zajmować. Żyją krótko i sporo chorują, dlatego trzeba się nastawić na to, że mogą w pewnym momencie potrzebować leczenia. Koszt terapii wielokrotnie przekracza cenę samego zwierzęcia. Jak widzisz, są tutaj blaski i cienie. Jeśli te drugie cię nie zrażają, możesz zacząć przygotowywać się do adopcji myszki domowej!

jak wygląda rak zwierze